کشان کشان آمدم

این روزها به لطف اوج گرفتن دوباره ی کرونا و مجازی شدن مدارس چنان شلوغ شده ام که گاهی

خودم ،خودم پیدا نمیکنم....

گم میشوم میان روزمرگی...میان دنیا و خواسته های رنگ و وارنگش.

از شما چه پنهان دلم برای خواندن یک کتاب لک زده است...

کتابی که دست بگیرم و بار و بندیلم را جمع کنم و با داستانش سفر کنم.

اما این روزها هم بخشی از زندگی من ست که باید بگذرد. آن هم دقیقا به همین شکل.

 

جای شکرش باقیست که دخترکمان بسیار درسخوان و زرنگ ست و ارزشیابی نوبت اول را با گرفتن خیلی خوب در تمام موارد پشت سر گذاشت.

 

در این شلوغی های چند گانه ،حالا دیگر سحرخیزی ام را هم از دست داده ام و تا جایی که راه دارد صبح ها می‌خوابم و معمولا حاضری کلاس حنا را از زیر پتو اعلام میکنیم.

خیلی وقت است که از خودم خبر ندارم.

از خود درونی ام.

طفلک گوشه ای آرام و بی صدا نشسته و گمانم انتظار میکشد که در آغوش بگیرمش و نوازشش کنم ، برایش حرف بزنم...

مثل مادری که بین دو فرزندش فرق بگذارد از درون غافل و به بیرون مشغولم.

دست بیرونی را گرفته ام ... به گشت و گذار بردمش..

برایش خرید کرده ام...رژیمش را به پایان رسانده ام و در مرحله ی تثبیت ثبت نامش کرده ام.

گفت این را میخواهم...گفتم چشم.

آن را میخواهم....گفتم چشم.

خرید اینترنتی...چشم.

خرید حضوری...چشم.

این غذا و آن غذا...چشم.

و ....

خودم را برده اش کردم ، چه جوووور...

خواسته هایش هم تمامی ندارد.

رنگ به رنگ...

پشت هم می آید.

اصلا آنقدر حسود است که نمی‌گذارد لحظه ای آسوده بمانم! مبادا که به درون سفری هرچند کوتاه داشته باشم.

و خاصیت دنیا اینست.

 

 

+ هرگز گمان نمی‌کردم که روزی دندان کشیدن های پدرم اینقدر دلم را بلرزاند.

این یعنی پناه من سنش دارد بالا میرود و آلارم های مختلفی آنرا هشدار میدهند و مرا در خود می پیچانند.

و هراسی به دلم می اندازند.

 

+دلم تنگست... خیلی تنگ...

برای عزیزی از جنس خودم که دو سالی می‌شود ندیدمش.

 

+ خیلی وقت بود که دلم میخواست برای یکبار هم که شده با این نگارش بنویسم.

 

 

💜💜💜دوست دارم نظراتتون رو در مورد این سبک نوشتن بدونم.

فعلا برم که کلاس شروع شده😘