پروانه ی سبکبال سفید

نشسته م به این فکر میکنم که چطور خودم رو از اینهمه

واکنش های نه چندان لازم رها کنم...

قبلترها انگار بیشتر بلد بودم بی واکنشی رو.

 

مثلا همین امروز...

اینقدر به خودم فشار آوردم وقتی داشتم

جلوی واکنشهام رو میگرفتم.

میدونم این شکلیش به درد نمیخوره. اینکه واکنش نشون ندی

اما در عوض چندین برابر به خودت فشار وارد بکنی.

اون بی واکنشی ای مفیده که در همون لحظه و بعدش با آرامش و سبکی همراه باشه.

یادمه چند مدت پیش ، خیلی سرخوشانه بی واکنش شده بودم.

هر حرفی رو جواب نمیدادم...

برای هر کاری یا موردی واکنش نشون نمیدادم...

خیلیم سبک بودم... منظورم احوالاتمه.

الانم نمیخوام خودمو سرزنش یا سوال و جواب بکنم ، نه.

هرچی هست مربوط میشه به شروع سال تحصیلی و حنا.

یعنی اگر دغدغه ای دارم از این بابته.

تمرین صبوری...

حلم...

رهایی...

عدم سختگیری...

حرص و جوش نخوردن و هر اونچه که به این موارد مربوط میشه.

صد البته که توی زندگی زناشویی هم خیلی به بی واکنشی احتیاج دارم.

گاهی بدجور به خودم سخت میگیرم و دمار از روزگار خودم درمیارم.

در حالیکه میدونم راه درست چیه اما بارها و بارها میوفتم روی دور باطل.

نمیدونم...

شاید هم گریزی نیست...

شاید هم اینها باید باشن ، این دورهای باطل، تا بفهمی که باید بهشون پایان بدی و خودت رو اسیرشون نکنی.

شاید تکرار میشن تا تفاوت رو احساس کنی .

نور رو ببینی و دیگه سمت تاریکی نری.

 

یه وقتایی باخودم فکر میکنم اون زمانی که خداوند انسان رو خلق کرد چقدددر پاک و پاکیزه آفرید.

از جنس نور ... صاف... خالی...

حالا چه کردیم با خودمون که برای برگشت به همون اصالت اینهمه رنج رو باید متحمل بشیم !!!

از روح خودش دمید در ما...

خودش که اهل کینه نیست...

اهل ریا...

اهل دشمنی...

اهل تاریکی و تیرگی ...

اهل حسد...

اهل بدخواهی و بدگویی...

اهل دروغ...

اهل خشم...

اهل بی مهری...

اهل هر اونچه که امروز باهاش درگیریم.

(البته من خودم رو میگم ، یه موقع سوءتفاهم نشه)

چی شد که اینطوری شدیم!؟

اینقدر سرکش و پرمدعا؟!

ذات اصیل ما این نیست و برای برگشتن بهش باید دشواری های زیادی رو تاب آورد تا بکنه و بریزه اونچه که خود آدمی به خودش چسبونده.

و این تنهایی میسر نیست.

باید خودش هم بخواد و کنارت باشه.

بدون او نمیشه.

 

امیدوارم روزی برسه که همه ی ما برگشته باشم به اصالتمون به همون روز ازل ...

اونوقت مثل پروانه ی سفید سبکبالی ، رها و رها و رها

به هرطرف بریم.

 

🙂💜

 

+ : پناه برتو که بی واژه مرا میشنوی🙂